Het Einde van een Hoofdstuk

... en zaterdag begint weer een nieuw hoofdstuk in het Avonturenboek van Liset.

Morgen is mijn laatste dag in Londen. Mijn laatste werkdag was maandag, al had ik weinig gedaan. Het was rustig, er was genoeg personeel, en ik had er gewoon geen zin meer in. Ik zat er ook niet bij met mijn hoofd. Maar goed.

Dit is mijn allerlaatste waarbenjij.nu verslag. Mijn Londen avontuur zit erop. Ik heb net alle verslagen nog eens gelezen, en het is bizar hoe snel de afgelopen 5 maanden zijn gegaan. Vandaar dat dit verslag ook meer een reflectie is dan iets nieuws. Er is toch niks spannends gebeurd sinds mijn laatste verslag.

Ik weet nog dat ik in Londen aankwam. Paulina en ik kwamen het hotel binnen en waren diep onder de indruk. Het moment dat we onze kamers hadden, namen we allebei even de tijd om alles te laten bezinken. Ik weet nog dat ik op mijn bed zat en begon te huilen door alle indrukken, en ik vroeg me in hemelsnaam af waar ik aan was begonnen, en hoe ik het ooit zou volhouden. Niet veel later kwam Paulina bij mij op de kamer waar we allebei even hebben zitten huilen. Bizar dat ik dat nog allemaal precies weet. En bizar hoe anders het nu allemaal is.

De laatste maanden zijn soms enorm zwaar geweest, maar ik heb me er doorheen geworsteld. Af en toe wilde ik wel graag naar huis, maar ik heb er nooit aan gedacht om te stoppen met de stage en om naar huis te gaan. Vanaf het begin was ik vastbesloten om mijn stage succesvol af te sluiten, en dat is gelukt. En stiekem ben ik best trots op mezelf. Ik geloof niet dat iemand 2 jaar geleden had gedacht dat ik naar Londen zou gaan voor een stage, of wat dan ook. Heb ik dat toch maar even gedaan!

Het is raar om te bedenken dat ik heimwee had en graag naar huis wou. Nu ga ik naar huis, en besef ik hoeveel ik ga missen. De vrijheid bijvoorbeeld, ik hoef tegen niemand te zeggen wat ik ga doen of waar ik heen ga. Of gewoon even ergens in mijn eentje gaan lunchen, dat is iets wat je in Nederland dus niet snel doet. Daar word je aangekeken alsof je een of andere loser bent zonder vrienden. Hier is het doodnormaal om in je eentje ergens te gaan lunchen, of dat je ergens een café binnen gaat met je laptop en een koffie besteld, en in dat café aan het werk gaat. Zie je in Nederland ook niet. Wat ik ook ga missen, is het aangesproken worden met 'love', 'darling' of 'sweetheart'. Ik hoef maar naar beneden te lopen en er is wel een collega die zegt: "Hiya love/darling/sweetheart, you alright?" Of als je een koffie besteld in een café, zelfde verhaal. Het is allemaal een stuk vriendelijker dan in Nederland, vind ik.
Ik ga mijn collega's ook wel missen. Niet iedereen, omdat ik niet even goed met alle collega's kon, maar er zijn er wel een paar die ik heel erg ga missen. Met hun was het altijd gezellig om te werken, en zij wilden me ook altijd wel helpen. Vooral een van de managers, Mateusz, ga ik missen. Hij was mijn begeleider hier, en hij heeft me heel goed geholpen met mijn schoolopdrachten. Maar ook als ik heimwee had of ergens anders mee zat kon ik altijd bij hem terecht, en hij heeft me er soms echt doorheen gesleept. Gelukkig maar, want met de andere managers kon ik niet zo goed. 1 mocht mij volgens mij totaal niet, (ik hem ook niet, dus kwam goed uit), 1 was nogal afstandelijk, en 1 was bijna altijd te druk met andere dingen.

Het zal wel een enorme omschakeling worden om naar huis te gaan. Ik kan echt niet wachten om mijn familie en vriendinnen weer te zien, maar ik denk toch dat mijn hart hier in Londen ligt. Ik zou dolgraag na mijn studie een baan gaan zoeken in Londen. Of me dat gaat lukken, dat zien we over 2 jaar dan wel weer. Eerst maar naar huis, alles op de rit krijgen, en school afmaken. Begrijp me niet verkeerd, ik heb Hardenberg echt leren waarderen, en het zal ook altijd echt thuis zijn, maar Londen heeft iets speciaals. Ik voel me hier op mijn plek, ik heb in Londen ontdekt wie ik echt ben, en ik voel me een stuk gelukkiger nu. Niet dat ik ongelukkig was voor ik naar Londen ging, absoluut niet! Ik moest gewoon leren om in mezelf te geloven en ik moest leren om op eigen benen te gaan staan, in plaats van altijd tergvallen op mijn ouders. En dat heb ik hier in Londen geleerd.

Ik zou liegen als ik zei dat ik het niet eng vind om weer naar huis te gaan. Ik heb gewoon geen idee hoe het zal zijn om weer thuis te wonen en het oude vertrouwde Hardenberg te zien na 5 maanden. Ik kan het me gewoon niet voorstellen. En ik ben best een dromer, geef me een idee en ik kan er een heel beeld bij schetsen, maar ik kan me gewoon echt niet voorstellen hoe het zal zijn om weer thuis te zijn. Of om op een fiets te zitten. Ik heb 5 maanden lang alles lopend en met het openbaar vervoer gedaan, de eerste keer fietsen zal wel weer super raar zijn! Gelukkig is fietsen een van de dingen die je nooit verleerd, maar toch. Het zal bizar zijn.

Het is bijna 10 uur 's avonds nu, en het is bijna donker buiten. Morgen nog genieten van de stad, en 's avonds uit met iedereen die ik hier heb ontmoet. Ik duik zo wel mijn bedje in, ik heb nog behoorlijk wat inpakken te doen...

Nog 1 ding: als je al mijn verslagen hebt gelezen, dan vind ik je echt geweldig. En iedereen die een kaartje (of meerdere kaartjes) heeft/hebben gestuurd: heel erg bedankt! Echt ontzettend leuk, ik neem ze allemaal weer mee naar huis, en heb het niet in de planning om ze weg te gooien.

Dit was het dan... Het hoofdstuk Londen is afgesloten, en het is tijd om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Op naar Hardenberg. Maar 1 ding is zeker: dit is zeker niet de laatste keer dat ik in Londen ben! I'll be back!

Liefs, Liset